Trochę prawdziwej muzyki.

Moi drodzy.

Zakładam temat, w którym moglibyśmy przedstawiać swoich ulubionych muzyków, artystów, zespoły, czyli to czego słuchcie. Opisujcie jak najwięcej.
Ja bardzo chetnie podzielę się informacjami o muzykach, których płyty wypełniają moją szafkę na CD. Wink

Zacznę od Bluesa:

Johna Mayall – Multi-instrumentalista, kompozytor, wokalista. Sam zakładał i grał w kilku zespołach bluesowych, przez które przewinęło się ponad 100 muzyków w tym wielu bardzo znanych.
Mayall to przede wszystkim standardy bluesowe i z pogranicza R`N`B uzupełnione repertuarem bluesa gitarowego wywodzącego swe korzenie z Chicago. Przedstawicielami tego rodzaju muzyki byli m.in. Blues Brothers.
Najsłynniejszym zespołem Mayalla był Bluesbreakers założony wspólnie przez Mayalla i Erica Claptona, W pierwszym składzie grał w nim również Jack Bruce (później razem z Claptonem założył zespół CREAM), Peter Green, John McVie i Mick Fleetwood. Ci trzej ostatni założyli później zespół „FLEETWOOD MAC”. W Bluesbrakers grali również, John Almond i John Mark (później grali w MARK ALMOND), Tonny Reeves i John Hisemann-Smith (twórcy zespołu COLOSSEUM), Fredie Robinson (gitarzysta Raya Charlesa), Don Harris (muzyk zespołu Franka Zappy), Mick Taylor (późniejszy gitarzysta ROLLING STONES), Havey Mandel i Larry Taylor (grający później w CANNED HEAT)

CANNED HEAT – amerykańska grupa powstała w 1964 roku. Pierwszymi muzykami i założycielami byli Robert Hite (voc. i git.) oraz Alan Wilson (git. voc. hca.). Dołączyli do nich Hanry Vestine (z zespołu Franka ZAPPY), Larry Taylor (gitarzysta Jerryego Lee LEWISA) oraz perkusista Frank Cook. Skład ulegał wielokrotnym zmianom, zwłaszcza po śmierci Wilsona (przedawkował).
Muzyka Canned Heat to przede wszystkim standardy bluesowe m.in. BB.Kinga, Wiliego Dixona, Muddy Watersa. Oczywiście grali swe własne kompozycje, z dużo bardziej rozwiniętą sekcją rytmiczną i dętą. Utwory te miały duże zabarwienie boogie. Vestine (gitara) zafascynowany twórczością Jimiego Hendrixa, poprzez swe improwizacje bardzo często nawiązywał do jego pomysłów brzmieniowych. Zespół nagrał 20 płyt. (ostatnią w 1982r.) W Polsce najbardziej znany ze standardów „Rolling & Tumbling”, „Got My Mojo Working” czy też „StraightAhead”. Sami muzycy twierdzili, że najbardziej zadowoleni są z płyt nagranych z bardzo znanym muzykiem John Lee Hookerem, którego uważali za swego mistrza.
/

Post został pochwalony 0 razy

Nick Cave Założyciel i członek The Boys Next Door - zespołu, który w późnych latach siedemdziesiątych przekształcił się w The Birthday Party. W 1984 The Birthday Party uległo rozwiązaniu, a dwóch jego członków - Nick Cave i Mick Harvey założyło grupę Nick Cave&The Bad Seeds. Pozostałymi muzykami zakładającymi tę grupę byli Blixa Bargeld, gitarzysta w Einstürzende Neubauten, Barry Adamson, Hugo Race i Anita Lane.

Przez ponad 20 lat istnienia, zespół Nick Cave&The Bad Seeds osiągnął znaczący sukces komercyjny, a niektóre ich utwory - w szczególności Where the Wild Roses Grow z płyty Murder Ballads, zaśpiewany przez Cave'a w duecie z Kylie Minogue - stały się światowymi przebojami.

W chwili obecnej, spośród założycieli zespołu jedynie Mick Harvey występuje nadal na scenie. Ostatni z pozostałych, Blixa Bargeld, odszedł w 2003, aby skupić się na pracy w Einstürzende Neubauten.

Nick wraz z kilkoma osobami ze składu The Bad Seeds (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos)założył poboczny projekt Grinderman i w 2007 roku wydał pod szyldem tego zespołu płytę ("Grinderman").

W 1989 napisał i wydał książkę Gdy oślica ujrzała anioła.

Post został pochwalony 0 razy

Wojtek Pilichowski (ur. 16 kwietnia 1969 r. w Warszawie) - polski basista, uznany muzyk sesyjny, kompozytor.
Współpracował z tak różnorodnymi muzykami jak m.in. Michał Urbaniak, Gregg Bissonette (David Lee Roth, Joe Satriani), Simon Phillips, Tony Royster Jr., Ricky Latham, Maryla Rodowicz, Nicko McBrain (Iron Maiden), Jonathan Mover, Marco Minnemann (H-Blockx), Vinnie Moore, Kasia Groniec, Chris de Burgh, Enrique Iglesias, Basia Trzetrzelewska, Funky Filon, Edyta Górniak, Kasia Kowalska, Natalia Kukulska, Zbigniew Hołdys, Krzysztof Misiak, Jan Borysewicz. Nagrał kilkadziesiąt płyt jako muzyk sesyjny.

Działał również w Trio Basowym (Jaworski, Ścierański, Pilichowski), supergrupie Woobie Doobie (Olszak, Dąbrówka, Nowakowski, Grymuza, Pilichowski).

Otrzymywał nagrodę Dla Najlepszego Basisty wg miesięcznika Gitara i Bas kolejno w latach 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, Dla Najlepszej Sekcji Rytmicznej wg miesięcznika Gitara i Bas w latach 2001 (z perkusistą Michałem Dąbrówką) i 2003 (z Tomkiem Łosowskim) oraz nagrodę Playbox (przyznawaną przez wszystkie większe stacje radiowe w Polsce) dla najlepszego basisty w latach 1996, 1997, 1998, 2001.

Obecnie Wojtek prowadzi swój zespół Pilichowski Band (Pilichowski, Olszak, Barański, Owczarz, Papierz) oraz gra w grupie ΠR2 (Pilichowski, Raduli, Łosowski).

Jest patronem największego internetowego forum basistów w Polsce

Post został pochwalony 0 razy

SDM polska grupa muzyczna zajmująca się poezją śpiewaną.

Grupa wykształciła się z męskiego duetu wokalno-gitarowego Krzysztof Myszkowski i Andrzej Sidorowicz, tworzącego w początkach lat 80. XX wieku, wówczas licealistów.

Jednak prawdziwa historia zaczęła się w roku 1984, kiedy to dwaj studenci wzięli udział w eliminacjach do "Festiwalu Piosenki Studenckiej" w Krakowie. Wtedy to po raz pierwszy duet przedstawiając się szerszej publiczności wykorzystał tę nazwę.

Zasiadający wtedy w jury Wojciech Belon, lider Wolnej Grupy Bukowiny, zauważył i docenił świeże, optymistyczne brzmienie duetu. W efekcie zaprosił SDM do udziału w koncercie "Światło" odbywającego się w ramach świnoujskiej FAMY. Tam doszło do zacieśnienia znajomości, która jesienią 1984 zaowocowała wspólnym recitalem. Wtedy to dołącza do grupy Aleksandra Kiełb-Szawuła, która wsparła ich delikatnie brzmiącym głosem (rozstanie się z zespołem w 1989). Zaraz później przybył kolejny ważny wokalista - Sławek Plota, który dał początkującym kolegom wsparcie w postaci swego głosu i gitary. Na początku roku 1985 dołączyli: Marek Czerniawski (skrzypek) oraz Alina Karolewicz (sopran). W ten sposób po odejściu Andrzeja Sidorowicza powstał silny kwintet muzyczno-przyjacielski. Wskutek różnicy wizji artystycznych i programowych - Alina, a później także Marek pożegnali się z resztą załogi. W miejsce Marka dokooptowano znanego w środowisku animatora festiwali piosenki turystycznej - skrzypka Wojciecha Czemplika. W 1988 współpracę z zespołem rozpoczyna Roman Ziobro, a w 1989 - do zespołu dołącza Ryszard Żarowski (wcześniej grywał w zespołach: Małolepsi, AKT-Wrocław, Bez idola). Akustykiem zespołu jest Wojciech Gołosz.

Od 1989-2002 SDM jest formacją "męską" o stabilnym składzie: Krzysztof Myszkowski, Wojciech Czemplik, Ryszard Żarowski, Roman Ziobro. Kolejne zmiany w zespole następują we wrześniu 2002 r. - zespół opuszcza Roman Ziobro. W jego miejsce - jeden sezon - na gitarze basowej gra Robert Szydło. Później - Andrzej Stagraczyński. W 2006 r. do zespołu dołącza gitarzysta Dariusz Czarny (wcześniej - Bohema "kędzierzyńska"), a w 2007 - Przemysław Chołody (harmonijka).

Równolegle do Starego Dobrego Małżeństwa - Krzysztof Myszkowski, Ryszard Żarowski i Andrzej Stagraczyński - tworzą grupę The Gruz Brothers Band, w której wykonują piosenki do tekstów Jana Rybowicza , Edwarda Stachury i Adama Ziemianina. Od 2005 r. ukazały się dwie płyty "hybrydowej formacji": 2005 - Dymi mi z czachy (Krzysztof Myszkowski & The Gruz Brothers Band); 2006 - Biała gorączka Live (2cd - koncert w Radiu Gdańsk).

Post został pochwalony 0 razy

The Grants - Utalentowana grupa muzyczna wywodząca się z najstarszego miasta w Polsce Kalisza. Rok powstania 2007.
Nie mają na swoim koncie zbyt wielkich osiągnięć ale to dopiero przed nimi puki co skupiają się nad tym by dać radość odbiorcą śpiewając muzykę która słuchana rano jest silniejsza niż 7 mocnych kaw i daje siłę na resztę dnia.

Post został pochwalony 0 razy

Dołączył: 18 Mar 2007 Posty: 14 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

zaczynając ode mnie..słucham wszystkiego co wpadnie mi w ucho i nie nazywa się disco polo i okropnie brzmiące typowe techno które kojarzy mi się z gwizdkami w ustach, maskach przeciwgazowych? na twarzy i białych rękawiczkach na rękach..(śmiech na sali) nie obrażając osób które lubią ten typ muzyki- szacunek dla nielicznych którzy umieją rozróżnić prawdziwe brzmienie od łupaniny. Ale ludzie zlitujcie się! to tzw. "latanie" i "jazda" po sali to typowa żenada;)przyznacie?

Cenię przede wszystkim latynoską, czarną, dobrze brzmiącą i mądrą muzykę- muzykę z historią.. choć przyznam się, że zawładnęłą mną kultura amerykańska- gangsta he- ten mocny głos..i życiowe teksty które SĄ w utworach wielu wykonawców, wystarczy dobrze poszukać Wink

a co do latynoskich brzmień- kocie, zniewalające i sexowne ruchy;)..nie musze chyba komentować

pare osób i zespołów które myślę zasługują na wspomnienie:
Lenny Kravitz, Aerosmith, Vaya Con Dios, Guns&Roses, Eric Clapton, Czesław Niemen, Marek Grechuta, Michał Bajor, Agnieszka Osiecka, Edyta Górniak, Wilki, Kazik, Varius Manx, Perfect, En Vogue, Frank Sinatra, Louis Armstrong, Coolio, 2pac, Tom Jones, Kylie Minogue, Mariah Carey, Alicia Keys, R.Kelly, Ben E. King, Coldplay..itd itd

Post został pochwalony 0 razy

A teraz dwie kolejne bluesowe sławy:

JOHN LEE HOOKER – urodzony w USA w 1917r. Syn kaznodziei. Wychował się jednak w domu ojczyma – farmera i muzyka z zamiłowania. Mając 12 lat opanował grę na gitarze i w wieku 14 lat wyjechał z domu. Sporo włóczył się po stanach związanych z muzyką bluesową – Memphis i Cincinnati. Grał i akompaniował wielu muzykom bluesowym. W 1943 roku osiadł w Detroit, pracując m.in. w fabryce Forda wieczorami grywał w knajpach. Tam też trafił na niego producent z wytwórni Modern i John nagrał pierwszą swą płytę. Później nagrywał dla wielu wytwórni i pod różnymi pseudonimami zyskując sobie poważanie na amerykańskim rynku muzycznym. W 1962 roku dotarł z koncertami do Europy i natychmiast wywarł niesamowity wpływ na debiutujące w tym czasie brytyjskie zespoły „Them”, The Animals”, „The Yardbirds” z Claptonem, „The Rolling Stones”. W Ameryce stał się natchnieniem dla „Canned Heat” i „The Doors”.
Z czasem był często zapraszany do udziału w projektach wielu muzyków. Nagrał m.in. płytę razem z Milesem Davisem, a także z Carlosem Santaną i jego zespołem. Płyta ta zatytułowana „The Healer” jest jednym z najbardziej znanych albumów. (W swojej kolekcji posiadam właśnie tą płytę). Wystąpił w kilku filmach. Polski widz powinien zapamiętać go z komedii muzycznej „Blues Brothers”.

BLUES BROTHERS – (obecnie koncertujący pod nazwą Official Blues Brothers Band) zespół grający muzykę blues, soul, R`N`B, charakteryzujący się elektrycznym brzmieniem wywodzącym się z Chicagowskiej szkoły bluesa oraz bardzo rozwiniętą sekcją instrumentów dętych.
Powstał w połowie lat `70. Największą sławę zdobył w 1980 tworząc ścieżkę dźwiękową do filmu pod tytułem Blues Brothers. Zespół stworzono z grupy bardzo znanych muzyków, którzy grając ze sobą w trakcie najróżniejszych projektów, koncertów, sesji nagraniowych i imprez w stylu Jam Session stworzyli na podstawie standardów i własnych utworów potężny i bardzo znany repertuar. Grali ze sobą m.in. JOE COCKER, RAY CHARLES, JAMES BROWN, ARETHA FRANKLIN, CHUCK BERRY, HOWLIN’ WOLF, SONNY BOY WILLIAMSON, WILLIE DIXON, ETTA JAMES, ERIC CLAPTON. (zwróćcie uwagę na tego ostatniego muzyka – osoba Claptona pojawia się w większości znanych ówczesnych projektów muzycznych)
W 1975 roku czworo muzyków spotkało się z Johnem Belushim, (aktorem, odtwórcą jednej z głównych ról w ww. filmie) i tak powstał pierwszy skład The Blues Brothers Band. Byli to Steve Cooper, Mut Murphy, Lou Marini i Alan Rubin.
Obecny skład tworzą:
Eddie “Knock on Wood” Floyd, Steve "The Colonel" Cropper, Lou "Blue Lou" Marini, Alan "Mr. Fabulous" Rubin, "Smokin" John Tropea, Anthony "Rusty" Cloud, Eric "The Red" Udel, Clint "The Cannon" De Ganon, Rob "Honeydripper" Paparozzi, Ned “The Howler” Holder.

Do dzisiaj w wielu klubach w trakcie zabawy pojawiają się standardy w ich wykonaniu np.: Sweet Home Chicago czy też Everybody Needs Somebody (To Love)...
/

Post został pochwalony 0 razy

Postanowiłem ruszyć dzisiaj temat poważnego muzyka:

ERIC CLAPTON – a właściwie Eric Patrick Clapp. Urodził sie1945 roku w Wielkiej Brytanii.

Sam nauczył się grać na gitarze. Od zawsze zafascynowany bluesem. Pierwszymi zespołami w których próbował się realizować były mniej znane The Roosters i Casey Jones And The Engineers.
W 1963 roku dołączył do zespołu The Yardbirds.

Grupa wykonywała głównie standardy bluesowe, nadając im nowocześniejsze bardziej rockowe brzmienie. Było to zasługą m.in. Claptona, który dzięki umiejętności improwizacji oraz pomysłowemu użyciu przetworników dźwięku nadawał utworom niepowtarzalny charakter. Clapton odszedł z zespołu w 1965 roku a jego miejsce zajął Jeff Beck. Rok później dołączył do zespołu Jimmy Page. Od maja 1965 roku do czerwca 1966 Eric Clapton grał w zespole The Bluesbreakers założonym przez Johna Mayalla. Uwielbiał jednak sprawdzać się w różnych projektach i bardzo często brał udział w koncertach czy też nagraniach innych zespołów. Dzięki temu został bardzo szybko zauważony na scenie muzycznej Wielkie Brytanii zdobywając opinię jednego z najbardziej uzdolnionych gitarzystów. Dzięki stylowi gry który był połączeniem stylów podpatrzonych u mistrzów bluesa, m.in. BB Kinga, Chucka Berrego, Roberta Johnsona uzyskał pseudonim SLOWHAND.
W 1966 roku wraz z dwoma innymi muzykami którzy również grywali z zespołem Mayalla stworzyli zespół CREAM. Byli to Jack Bruce i Ginger Baker. Ta trójka genialnych muzyków wykorzystując swe talenty i chęć odkrycia nowych ścieżek w muzyce, stworzyła niesamowity repertuar bluesa i rocka opartego o schematy jazzowe. Standardami stały się utwory I Fell Free, Badge, Crossroad, White Room, Sunshine of Your Love. Zespół został rozwiązany w listopadzie 1968 roku. Muzycy tłumaczyli się zmęczeniem oraz pewnymi ograniczeniami inwencji twórczej. Część fanów tłumaczy to jednak ciągłym napięciami pomiędzy Claptonem i Jackiem Bruce który uważał się za lidera. Zespół wywarł niesamowity wpływ na rozwój wschodzących „gwiazd rocka” m.in. Led Zeppelin czy też Black Sabbath. Wiele utworów zostało włączonych do repertuaru innych wykonawców, np. Jimi Hendrix wykonywał na swoich koncertach Sunshine of Your Love.

Wiosną 1969 roku Eric Clapton wsparty przez perkusistę zespołu CREAM Gingera BAKERA oraz Steviego WINWOODA z TRAFFIC i Ricka GRECHA z FAMILY założył zespół BLIND FAITH, który choćby ze względu na skład nazywany był często „zbiorem gwiazd”. W tym składzie udało się nagrać tylko jedną płytę. Faktycznie w zespole tym spotkało się zbyt dużo różnych osobowości co zaowocowało raczej mało spójnym repertuarem. Poszczególne kompozycje silnie nawiązywały do solowych twórczości poszczególnych członków. Zespół zadebiutował koncertem pod koniec czerwca `69 a pod koniec lata tego roku w trakcie trasy koncertowej po USA muzycy pokłócili się i rozwiązali zespół. W „spadku” po BLIND FAITH pozostał nam piękny hymn religijny „Presences Of The Lord” Claptona. Pod koniec roku `69 Clapton troszkę zawiedziony współpracą z BLIND FAITH dołączył do amerykańskiej grupy DELANEY AND BONNIE AND FRIENDS. Bardzo odpowiadał mu rock`n`rollowy repertuar grupy którego często przeplatano bluesem, muzyką country i gospel. W trakcie jednej z tras koncertowych nagrany został album pt: „DELANEY AND BONNIE AND FRIENDS ON TOUR WITH ERIC CLAPTON”

Współpraca z tym zespołem zaowocował czymś co było zupełną nowością w karierze Claptona. Przy pomocy trzech muzyków tej formacji Delaneya BRAMLETTA, Leona RUSSELLA i Stephena STILLSA, Eric Clapton nagrał swój pierwszy solowy album. Wydana w 1970 roku płyta pt. ERIC CLAPTON:

była zbiorem utworów w których Clapton po raz pierwszy podjął się roli głównego wokalisty. Wśród utworów innych muzyków, jak np. „After Midnight” JJ CALE`A, na płycie znalazło się tez kilka kompozycji Claptona, np.: Blues Power czy tez Let It Rain.
W 1970 roku Clapton wraz z dawnymi muzykami zespołu DELANEY i BONNIE utworzył zespół DEREK AND THE DOMINOS. W nagraniu dwupłytowego albumu pt: LAYLA & OTHER ASSORTED LOVE SONGS

brał udział także Duane ALLMAN gitarzysta zespołu ALLMAN BROTHERS BAND. W repertuarze zespołu i na albumie znalazły się nie tylko kompozycje członków zespołu, ale także przeróbki standardów bluesowych jak np. „Nobody Knows You When You Down And Out” czy też ballada “Little Wing” Jimiego Hendrixa. Podobny charakter utrzymany był również w kompozycjach Claptona. Większość utworów to raczej liryczne piosenki oparte na bluesowym takcie i harmonii ozdobione pełnym bluesowych motywów Claptonowskim akompaniamentem gitarowym. Mimo dość równej płyty jeden z utworów stał się jak się później okazało jednym z największych osiągnięć Erica. Chodzi tu oczywiście o tytułową piosenkę pt.: Layla. Grupa wydała jeszcze jedną płytę która stanowiła zapis trasy koncertowej. W kwietniu 1971 roku grupa Derek And The Dominos przestała istnieć.

Po rozpadzie Derek And The Dominos, doszło do kilku zdarzeń które bardzo negatywnie wpłynęły na Claptona. Zaliczyć do nich można śmierć ukochanego dziadka, oraz dwóch przyjaciół Jimiego Hendrixa i Duena Almana. Do tego doszła jeszcze nieszczęśliwa miłość. Clapton obdarzył uczuciem żonę swego najlepszego przyjaciela, George`a HARRISONA. Wszystko to doprowadziło do ucieczki w alkohol i uzależnienie od narkotyków. Eric wycofał się z życia publicznego i właściwie przestał grać. Poza kilkoma koncertami na których zagrał jako muzyk sesyjny większość czasu spędzał w domu. Stan taki trwał prawie dwa lata. Zaniepokojeni przyjaciele postanowili pomóc Claptonowi wrócić do normalnego życia czyli w jego przypadku do realizowania się jako muzyka.
Na scenę Clapton wrócił w styczniu 1973 roku dzięki staraniom i namowom Pete`a TOWNSHENDA z zespołu THE WHO. Eric wraz z członkami zespołu TRAFFIC wystąpił w londyńskim teatrze rockowym RAIBOW.

oto zdjęcie z koncertu. Obok wychudzonego zniszczonego Claptona (na pierwszym planie) widzimy znanego gitarzystę Ronniego WOOD`a.
Koncert został zarejestrowany i na podstawie tego wydano płytę ERIC CLAPTON RAIBOW`S CONCERT, która w 1975 roku doczekała się drugiego bardziej rozszerzonego wydania.

W koncercie udział wzięło kilku gitarzystów i bardzo rozbudowana sekcja rytmiczna. Zaowocowało to tym że takie utwory jak Roll It Over, czy też Badge, zabrzmiały głębiej i potężniej. Wydawało się że właśnie w takim kierunku potoczy się teraz twórczość Erica, on jednak pokierował ją ku bardziej subtelnej muzyce, odchodząc nawet na pewien czas od ukochanego bluesa. W repertuarze zaczęły pojawiać się utwory z gatunku country np. Promises czy też reggae, np. I Shot The Sheriff z repertuary Boba MARLEYA. Repertuar był strasznie wymieszany. Odnaleźć w nim można było i soul i pieśni religijne jak np. Swing Low Sweet Chariot. Clapton sięgnął również do repertuaru Boba DYLANA i piosenek Sign Language, Walk Out In The Rain czy też Kmockin` On Heaven’s Door. Korzystał też z twórczości m.in. Marka KNOPFLERA z zespołu DIRE STRAITS, Georgea HARRISONA, Roberta CRAYA, Muddy WATERSA.
W tym czasie ukazało się kilka płyt zawerających mi.in powyższy repertuar i nagranych z własnym zespołem który nie miał nazwy.

Zespół stworzony wiosną 1974 roku, kilkakrotnie zmieniał swój skład. Początkowo oparty na muzykach amerykańskich, m.in. Dicka SIMSA, Gerogea TERRY, Carla RADLEA, poźniej na brytyjskich, m.in. Albert LEE, Chris STAINTON, Garry BRUKEL z PROCOL HARUM czy też Donald „DUCK” DUNN basista zespołu BLUES BROTHERS bardzo często wspierany był przez przyjaciół Erica m.in. Boba DYLANA, Georgea HARRISONA, Tine TURNER, Stevego Ray VAUGHANA, Jimiego PAGEA, Joe COCKERA czy też Philla COLINSA.

W czerwcu 1979 roku Clapton przyjeżdża do Polski z zamiarem zagrania 4 koncertów. Niestety wszystko kończy się na jednym. W trakcie koncertu milicja i służby porządkowe pacyfikują zbyt żarliwie bawiącą się publiczność. Oburzony tym incydentem Clapton nie zagrał pozostałych. W 1981 roku Clapton ma spore problemy ze zdrowiem. Na ponad rok przerywa swoją działalność sceniczną.
We wrześniu 1983 roku na nowo kompletuje zespół i razem z nim nagrywa płytę „Money & Cigaretes".

Coraz częściej zaczyna koncertować. Rusza w praktycznie nieustającą trasę. Chętnie bierze udział we wszelkich imprezach i koncertach charytatywnych. W trakcie jednego z takich koncertów zorganizowanego dla wsparcia ciężko chorego kolegi muzyka na scenie pojawia się cała rockowa śmietanka. Clapton, Jimmy Page, Jeff Beck, Joe Cocker, Steve Vinwood. Wykonują razem m.in. “Lay Down Sally” i “Wonderful Tonight”, później Jimmy Page przeplata wiązankę utworów bluesowych instrumentalną wersją “Schodów do Nieba”. Na zakończenie czterej wielcy gitarzyści grają „Cocaine” i „Layla”.

W 1985 roku Clapton bierze udział w słynnym koncercie „Live Aid”. Poza koncertami, Clapton nagrywa wiele płyt jako muzyk sesyjny. Uczestniczy w muzycznych projektach swoich przyjaciół. Ciężka praca pozwala mu walczyć z nałogami. W 1986 tworzy ściezkę dźwiękową do pierwszej a w 1989 do drugiej części filmu „Zabójcza Broń”.
Pod koniec lat osiemdziesiątych nagrywa płytę „Journeyman".

Na płycie znalazły się m.in. takie przeboje jak „Pretending”, „Bad Love”, „Before You Accuse Me”.
Początek lat 90 przynosi dwie tragedie. Po jednym z koncertów część ekipy Claptona a z nią wirtuoz gitary Steve Ray Vaughan, giną w wypadku śmigłowca. Kilka miesięcy później wypada z okna i ginie synek Erica. Clapton załamany szuka pocieszenia w muzyce. Nagrywa ścieżkę dźwiękową do filmu „Rush” oraz we współpracy z MTV płytę „Unpluged”.

Na obu tych płytach znalazła się piosenka hołd napisana właśnie po śmierci synka „Tears in Heaven”. Piosenka zagrana, jak zresztą pozostałe, w akustycznej jazzowej aranżacji została wybrana na piosenkę 1992 roku.

Jak znajdę chwilkę czasu to napiszę dalej Wink

/

Post został pochwalony 0 razy